Categorieën
Geen categorie

De ogen van een muzikale geluksbrenger…🎶

Ontmoeten ogen, vol glinstering van puur plezier…
Ontmoeten ogen, vol verlangen om gezien te worden…
Ontmoeten ogen, vol passie, ontwaakt door wat gebeurt…
Ontmoeten ogen, vol verwachting voor wat er allemaal komt…
Ontmoeten ogen, vol leegte omdat deze niets meer kunnen zien…
Ontmoeten ogen, vol tranen van verdriet omdat ook dat er mag zijn…
Ontmoeten ogen, vol tranen van dankbaarheid omdat het zo fijn is…

Met mijn hart vol liefde kijk ik in het hart van de mensen.
En zie de mens in zijn puurste vorm. Ik hou zo van mijn werk! ❤️

Categorieën
Geen categorie

Een blog over muzikale verzoekjes en meer…

Als muzikant ben ik gewend aan verzoekjes. Vooral in de vorm van verzoeknummers natuurlijk. Al zijn deze wel sterk afhankelijk van de aard van het optreden. Want iemand met bv dementie komt vaak zelf niet meer op een nummer en reageert op wat ík speel. Terwijl dronken mensen op een feest hun favoriete nummers al roepen voordat ikzelf überhaupt de kans krijg om erop te komen…Verzoekjes om mee te eten krijg ik ook regelmatig. En niet alleen op feesten&partijen; ook in de zorgsector zit ik af en toe lekker mee te smullen. Vandaar waarschijnlijk mijn voorkeur voor stretch kleding. Zeker omdat ik gebak moeilijk kan weigeren. 😉

Dan het volume; mag het ietsje zachter? Of harder? Ja, ook dat komt voor. 😊 En in corona tijd kreeg ik verzoekjes om instrumentaal op te komen treden. Of vanachter een spatscherm. En natuurlijk om buiten te spelen; zelfs in de sneeuw, mét verkleumde vingers. Maar ik was al blij dat ik mocht werken en dat de mensen blij waren. In die tijd ben ik ook enkele malen vanuit mijn huiskamer live gegaan op mijn Facebookpagina. Verzoekjes zonder bezoekjes noemde ik dat, erg leuk en nog steeds terug te kijken. Oh ja, tijdens zo’n buitenoptreden kreeg ik een keer het verzoek of ik mijn auto even weg kon zetten. Dat heb ik toen maar tijdens het zingen gedaan; gelukkig zing ik draadloos met een headset én was het een lange meezing medley! 😃

Er zijn nog specialere verzoekjes; bv optreden bij huwelijken en uitvaarten (dit laatste meestal omdat de overledene me kende) Of een verzoeknummer zingen bij een stervende vrouw, erg intiem om dit te mogen doen. Ook kwam het verzoek of ik als vrolijke noot mee wilde reizen met een groep mensen met NAH. Dat werden fijne en verrijkende dagen! Toen ik met mijn ex-man optrad zijn we trouwens op verzoek zelfs ingevlogen naar Nairobi om daar een avond op te treden voor Nederlandse expats. Maar we hebben evengoed ooit staan spelen op de gang van een prachtig kasteel omdat we niet meer bij de gasten in de feestruimte pasten. Wel met open deuren, dat dan weer wel….. En op verzoek van een bruidegom zijn we zelfs ooit halverwege een heel gezellig feest gestopt omdat de bruid zo moe was….Over moe zijn gesproken; sinds ik alleen optreed krijg soms verzoekjes om te blijven slapen! “Want dan hoef je niet meer helemaal alleen zover naar huis toe te rijden”. …😅

Soms stap ik door een verzoek uit mijn comfort zone. Zoals toen Iris me vroeg om haar mooie zang te gaan begeleiden tijdens herinneringsbijeenkomsten. Reuze spannend om dat te doen voor 250 mensen, zeker als je bijna nooit piano speelt! Of door het verzoek van CKE Eindhoven. Of ik zingend, samen met 2 muzikanten boven op een rijdende kar, het winkelende publiek wilde verbinden. Of toen Leo me vroeg om zijn magic met mijn muziek te gaan combineren; het werden uiteindelijk allemaal hele bijzondere uitstapjes!

Vele vormen van verzoekjes dus in mijn werk en dat maakt het altijd zo ontzettend leuk en afwisselend! Soms ook lucratief. Want ik kreeg eens ’n briefje van 100 in mijn jasje gestopt. Van een dronken gast op het einde van een feest; of ik toch alsjeblieft nog één verzoekje wilde spelen….

Op verzoek met Jaantje van 90 op de foto

ps Vergeet ik nog helemaal de verzoekjes om op boten op te treden; van Zonnebloemreizen tot feestjes op boten zo klein dat ik er zelf nét bij pas. Hoe vaak ik niet, op verzoek vanachter mijn keyboard, de hapjes uit de koelkast haalde om deze door te geven! Heel anders dan op Raderstoomboot De Majesteit; daar komt een prachtig buffet gewoon vanuit de vloer omhoog. Een belevenis op zich! Maar het blijft altijd roeien met de roeien die je hebt met dit soort verzoekjes en niet alleen qua opstelling en geluid. De grootste uitdaging is je spullen vellig over de loopplank zien te krijgen. Ik heb regelmatig meegemaakt dat er bijna een speaker in het water viel!

 

Categorieën
Geen categorie Muziek & dementie Muziek & vakantie Muziek & zorg

Muzikale Zonnestralen zorgen voor beweging…

Ik laat mijn publiek graag bewegen. Tappend met de hand of voet, zittend op een stoel of dansend over de vloer; het maakt niet uit, alles is goed. Maar het kan nog subtieler, namelijk op gevoelsniveau.

Ik zit naast Bep tijdens een vakantieoptreden. Ik vind Bep een prachtige vrouw. Ze heeft Parkinson en woont in een fijn verpleeghuis waarvoor ik regelmatig op mag treden. Ze vertelt dat ze thuis een vriend heeft, dat deze een stuk jonger is dan haar en dat hij haar elke dag opzoekt. Ik zeg ‘dat doe je goed Bep!’

Een paar maanden later verzorg ik een zomer optreden bij Bep thuis. Heerlijk zit ze te genieten want Bep houdt van mijn muzikale aandacht. Ondertussen komt haar vriend op bezoek. Bep vertelt dat hij niet graag geassocieerd wil worden met een verpleeghuis en daarom eigenlijk liever niet bij optredens aanwezig is… Maar zegt ze; dat moet hij dan maar zelf weten; ík blijf zitten want ik word hier blij en vrolijk van… Nu betrek ik graag iedereen tijdens mijn optredens dus ook de vriend en zie hem steeds meer ontspannen en genieten. En ik ben zo blij voor Bep. En voor haar vriend. Én voor mijzelf. Omdat we door deze subtiele beweging in verbinding zijn gekomen met elkaar!

Categorieën
Geen categorie

Papa was a Rollin’ Stone…

Vandaag is het 40 jaar geleden dat mijn vader, Cyriel van den Berghe, overleed. En daar wil ik graag een blog aan wijden want uiteindelijk ben ik op gaan treden door hem. En ik niet alleen; voor mij kozen al mijn broers en zuster al beroepsmatig voor de muziek.

In 1918 geboren en opgegroeid als zoon van een aannemer begon mijn vader in de bouw als timmerman. Maar tijdens de oorlog, mijn ouders hadden toen al 3 zonen, leerde hij een accordeonist kennen. Deze wist daar goed geld mee te verdienen en dat inspireerde mijn vader om ook een accordeon te kopen. Hij oefende wat liedjes en ging er al snel mee langs de deuren. Mijn moeder, mét centenbakje, vergezelde hem…

Al snel werd de accordeon om mijn broer Harrie zijn schouders gehangen. Hij kocht zelf een drumstel, werd orkestleider en nam zijn oudste zonen mee het podium op. Van jongs af aan kregen alle kinderen muziekles en toen de 2e generatie kinderen oud genoeg werd, waren zij aan de beurt. Want tegenspraak werd niet geduld; vanaf het moment dat de kinderen hun eigen mening uitspraken kon hij daar absoluut niet mee omgaan. En konden ze vertrekken..

Mijn vader, hij was geen geweldige muzikant maar verkopen kon hij zichzelf als de beste! Hij ging regelmatig op werk uit, gaf dan een rondje en ging met het contract naar huis. Het familie orkest speelde zeker op 40 kermissen per jaar! En in die tijd stond je daar nog op alle dagen én van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat! Als ik met hem mee mocht vroeg iedereen; mag je met je opa mee meisje? Dan antwoordde ik steevast; dat ís mijn opa niet, dat is ons Pap!

Alle kinderen hebben hun eigen herinneringen aan onze vader. En alleen al gezien het leeftijdsverschil is dat niet raar natuurlijk…Daarbij hebben we allemaal onze eigen persoonlijke ervaringen. Maar het beeld van de sigaar in zijn mond, terwijl hij pontificaal achter zijn drumstel zit, staat op ieders’ netvlies. En over een ding mogen we het allemaal eens zijn; wat heeft onze familie toch veel mensen vermaakt in al die jaren! Door hem.

Ondertussen is helaas meer dan de helft van ons gezin overleden. Daarom koester ik deze foto, de enige waar iedereen op staat. Ik zit tussen mijn vader en oudste broer met hun sigaren in. Linksachter staat onze Harrie, nu 81 en nog altijd optredend. Daarnaast mijn zus Yvonne die dat ook nog steeds doet en naast haar staat Cyriel. Deze stemt momenteel voornamelijk piano’s maar is nog alom bekend van de CeeBeeBand, waarmee hij en Martien doorgingen na het familieorkest.

Ons pap; ik zou nog veel meer over hem kunnen schrijven en mijn broers en zus zeker wel een heel boek! Maar deze blog is vooral omdat ik dankbaar ben. Dat ik juist op deze bijzondere dag 2 optredens mag verzorgen vind ik heel speciaal! Vandaag gedenk ik dus mijn vader want 40 jaar missen is echt wel lang…Maar ook mijn moeder en mijn muzikale broers Martien, Frans en Albert die er al zolang niet meer zijn; ze reizen altijd met mij mee…♥

Categorieën
Geen categorie

Van Black Friday naar Roy Black…

ik ben mijn nieuwsbrief in elkaar te zetten en de ene na de andere mail komt binnen met aanbiedingen: gek word ik ervan! Hartstikke leuk dat je korting krijgt als je toevallig net iets nodig hebt maar met dat kopen om het kopen ben ik helemaal klaar. 

Die Black friday is tegenwoordig uitgerekt tot een hele week en het weer doet gezellig mee; je wordt niet gewoon nat van gewone regen, nee het zeikt de hele dag door met van die miezerregen…

Ondertussen druppelen er ook weer steeds meer annuleringen binnen, dit werkt natuurlijk ook niet mee aan een goed humeur. Gelukkig mogen sommige optredens wel doorgaan en daar gebeurt dan weer zoveel moois dat ik toch optimistisch durf te blijven. Want alles gaat voorbij en uiteindelijk zal de zon weer gaan schijnen!

Terwijl ik nadenk over de tekst van mijn nieuwsbrief komt er weer zo’n Black Friday-mail voorbij. En ineens schieten er een heleboel liedjes door mijn hoofd met Black in de titel. Want die zijn er veel, denk aan Black is Black, Black Velvet, Black Betty, Blackbird, Black Magic Woman, Black Horse and the Cherry Tree, het houdt niet op; Aaaaaarch, zo komt er niks meer van nadenken met al die liedjes in mijn hoofd. 

En net als ik denk dat ik verder kan schiet ineens Roy Black door mijn hoofd. En laat die nou toch net zingen: Schön ist es auf der Welt zu sein! Die nieuwsbrief wacht maar een dag want deze raak ik vandaag niet meer kwijt…

Categorieën
Geen categorie

Een muzikale geluksbrenger brengt veel meer dan alleen muziek!

Ik schrijf af en toe een blog. Om een kijkje te geven in mijn muzikale leven. Want de gedachtengang is toch vaak dat ik muziek maak en daarmee mensen blij maak. 

En dat is zeker waar. Want vanaf mijn 17e breng ik op alle soorten feesten en partijen de mensen met muziek in de juiste stemming. Maar daarnaast verzorg ik de laatste jaren erg veel optredens juist in ándere settings. Voor mensen die mij niet zelf kunnen boeken. Maar waarvoor ik gevraagd wordt door bv welzijnsmedewerkers en organisatoren van Zonnebloem, Ouderen verenigingen of vakantie organisaties. 

Ik word hiervoor gevraagd omdat ik niet alleen muziek maak en zing maar daarbij de gave heb om met iedereen contact te kunnen maken. Daar heb ik niet voor geleerd, daar ben ik mee geboren. Het heeft even geduurd voordat ik dit over mezelf durfde te zeggen. Maar hoe meer ik het omarm hoe gelukkiger ik hiervan zelf word. Het werkt namelijk 2 kanten op!

Zo had ik deze week verschillende vakantie optredens waarvan 2 in kleine setting. Allebei voor 7 mensen met dementie. En hoe gaat dat dan…

Ik kom binnen, maak kennis met de mensen en proef de sfeer. Dan maak je mee dat iemand erg boos is. Of doof en zich daardoor afzondert. Of onrustig en rond blijft lopen of juist moe en al zit te slapen…. Ondertussen  zorg ik dat ik de mensen bij naam ken want dat vind ik erg belangrijk.

Ik zet mijn spullen klaar, trek een jurk aan waar de mensen blij van worden en dan begint mijn optreden. Zingen, spelen, dansen en bespelen.. Ik heb en neem de tijd. Van het eerste tot het laatste nummer houd ik ieders aandacht gedurende 2 uur vast. En dommelt er iemand toch weg dan verwerk ik zijn/haar naam in een lied en hup; ik kijk weer in een lachend gezicht! Mijn nummers stem ik per publiek af, ik gebruik daarom nooit een vast repertoire. 

De slechthorende mevrouw volgt stiekem mijn hoge hakken en bewegingen en bekijkt de reacties van de anderen. En ik kijk iedereen tijdens het zingen recht in de ogen zodat men zich gezien voelt. Bij de ‘boze’ mevrouw bouw ik het langzaam op door haar steeds meer te betrekken. En jawel, binnen een uur ontdooien op de maat van de muziek haar handen en voeten…waarna ze heerlijk stralend en trots naar ons allemaal zit te lachen. 

Zuster Elisabeth vind alles even geweldig en blijft maar herhalen hoe goed ik het doe omdat iedereen toch zo fijn geniet. Een andere mevrouw wil na afloop graag even melden dat ze de meneer aan de andere kant van de tafel voor het eerst die week met een blij gezicht heeft gezien. Alle mannen voelen zich weer mannelijk en de vrouwen worden weer meisjes. Rie van 96 gooit zelfs haar benen in de lucht tijdens het dansen! 

Door dit alles heb ik nog meer energie dan voor mijn optreden! Dat komt goed uit als ik na het inpakken nog 2 uur naar huis mag rijden:-) En hóe leuk om te zien dat de mensen, als ik afscheid neem, samen de aardappelen en groenten aan het schillen zijn! Met de andere groep mocht ik zelfs mee blijven eten, ook heel fijn om zo met iedereen samen na te genieten…

Maar hoe mijn optredens ook eindigen, 1 ding hebben ze altijd gemeen; na afloop is iedereen met elkaar verbonden. En dat maakt me telkens weer dankbaar! Want ik ben niet alleen een geluksbrenger maar ook een verbinder. Die toevallig ook nog eens muziek maakt….

Categorieën
Geen categorie

Contact zonder fysieke aanraking…

Als ik optreed speel en zing ik niet alleen, ik maak tijdens de nummers die ik opgenomen heb graag fysiek contact met mijn publiek. Vaak worden mensen die in een zorgcentrum wonen vooral aangeraakt tijdens verzorgingsmomenten. Terwijl aanraken een eerste levensbehoefte is. Even een arm om iemand heen, een hand op een schouder of een gezicht vastpakken maakt net dat verschil. Daarbij, anders kan men net zo goed een cd of Spotify opzetten toch? Ook tijdens mijn laatste lied zorg ik ervoor dat ik iedereen de hand schud, zodat hij/zij het gevoel heeft ertoe te doen!

Dit is de manier van optreden zoals ik het normaal doe. Maar zoals het sinds het begin van de Corona tijd dus niet meer mag. In mijn lied ‘Samen met jou’ zing ik erover hoe erg ik dit vind omdat ik altijd de verbinding zoek! Dit doe ik vanuit mijn hart en ziel en dat wordt gevoeld. Je kunt van alles leren maar als dit gemaakt is krijg je dat nooit voor elkaar. En wat ik altijd weer speciaal vind; aan het einde van al mijn optredens lijkt iedereen familie van elkaar te zijn; dat is dus die verbinding die dan ontstaat. Heerlijk!

Gelukkig krijg ik het vanaf anderhalve meter ook voor elkaar om mijn liefde over te brengen op de mensen; de blikken die ik terugkrijg zijn onbetaalbaar! Ze zorgen ervoor dat ik dit werk wil blijven doen ook al is het nu anders dan voorheen. Als ik naar die stralende gezichten kijk weet ik dat ik niets beter kan doen dan wat ik doe; mensen blij maken. En ik vertrouw erop dat de tijd van aanraken weer terug gaat komen. Want ondanks dat niet álles vroeger beter was, was dat het zeker wel…

 

Categorieën
Geen categorie

Lang zal ze leven!

Mijn moeder, vandaag zou ze 100 geworden zijn. Toen ik geboren werd was ze 45 en gingen haar oudste kleindochters al naar school… Ik was een ongelukje, het wisselen der jaren volgens de dokter. Mijn oudste broer kreeg ze op haar 17e en op haar 21e had ze al 3 zonen. Midden in de oorlog zal dat beslist niet gemakkelijk geweest zijn. Zeker niet toen mijn vader in ‘43 opgepakt werd omdat hij zijn postduiven achter de schouw verstopt had. Hij zat 3 maanden gevangen terwijl ze niet wist waar hij was. 

Na een aantal miskramen en 4 doodgeboren kinderen snap ik nu haar opluchting toen ik eindelijk, 2 weken over tijd, geboren werd. En haar blijdschap want ik was het 2e meisje na 5 jongens. 

Ze was een hele stoere vrouw, met een sterke wil en voor de duvel niet bang. Reed als een van de eerste vrouwen net na de oorlog al auto, rookte als een ketter  en ze smokkelde. Binnen ons gezin was zij de enige die geen muziek maakte maar ze regelde wel álles eromheen. In de jaren 50/60 toen mijn vader met mijn oudste broers door heel Duitsland optrad sjeesde ze elke maand heen en weer om het geld op te halen. En jeetje, ik zie haar nog al die bergen kleding strijken in de tijd van het 2e familieorkest. En, hoe erg; de haren kammen van mijn broers en vader! Zorgen dat er goed gegeten werd, er geen dubbele boekingen waren en dat iedereen op tijd vertrok en alles bij zich had. Daarnaast handelde ze in kolenkachels, ze sjouwde wat af. 

Mijn vader stierf 2 dagen voor haar 61e verjaardag (haar eigen vader trouwens toen ze 6 was) en ze bleef tot haar dood alleen. Als men vroeg of ze geen man meer wilde zei ze altijd; je denkt toch zeker niet dat ik voor dat kleine stukje worst een heel varken mee naar bed neem…

Ze noemde zichzelf amuzikaal maar toen mijn dochter geboren werd heeft ze wat af gezongen voor haar, het hele oud-Hollandse repertoire kwam dan voorbij…

Ik vond het vroeger verschrikkelijk als men zei dat ik op haar leek. Vond haar vooral oud en te nadrukkelijk aanwezig. En ze verstikte me met al haar aandacht. Maar hoe ouder ik word hoe beter ik haar zie en hoe meer ik de gelijkenissen omarm. Vandaag de dag  zingt mijn hart dan ook vol liefde en dankbaarheid voor haar!

Categorieën
Geen categorie

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is…

Het is weer voorjaar. En iedere ochtend word ik gewekt door vogels die hun hoogste lied zingen. Dat is altijd al prachtig om naar te luisteren maar zeker nu in deze tijd. Want elke vogel zingt zijn eigen lied, denkt er niet eens over na om een ander deuntje in te zetten…Hij volgt zijn instinct, zo simpel is dat…

Het herinnert me eraan dat ik dat ook mag blijven doen. Juist in deze onzekere tijd waarin we leven. Ik heb mezelf namelijk de laatste tijd serieus afgevraagd of het niet beter zou zijn om een ander lied te gaan zingen. Want het wordt door alle maatregelen niet gemakkelijk gemaakt om mijn eigen wijs te houden…

Gelukkig overvalt me,  terwijl ik luister naar dit ochtendconcert, een gevoel van diep vertrouwen. Want de manier waarop ik mijn eigen lied zing past gewoon bij mij. Ik kan op geen enkele wijze meer betekenis aan mijn leven geven dan door te blijven doen wat ik al deed. Omdat ik daarmee mezelf het meest gelukkig maak en daardoor iedereen om mij heen!

Daarom wacht ik geduldig het moment af dat de boekingen weer zoals vanouds binnen gaan komen. Want welke kant het binnen onze samenleving ook op zal gaan; oprechte aandacht en verbinding vanuit liefde zal altijd nodig blijven. En omdat dat precies mijn missie is als Muzikale Geluksbrenger, blijf ik vertrouwen. Gewoon, door mijn instinct te volgen…

Categorieën
Geen categorie

Ik heb de blues…..

Het was een stralende zaterdag vandaag. Maar voor mijn gevoel is het de hele dag al Blue Monday. En ik zou het liefste in een hoekje van de bank onder een dekentje kruipen maar ga er op uit met mijn hond! Omdat ik weet dat dat ons allebei goed zal doen. Het doet niets af aan mijn stemming…Want het is stil. Heel stil. En er is niks mis met stilte op zijn tijd, het is er zelfs het jaargetijde voor. Maar ik wil reuring, al was het maar telefonisch of per mail. Zodat mijn agenda zich gaat vullen. Want al vertrouw ik erop dat ook deze periode weer over zal gaan, hij duurt nu toch al wel erg lang…

Het afgelopen jaar was voor mij, net als voor veel andere mensen, best een zwaar jaar. Al mag ik niet klagen want ikzelf en mijn naasten werden gelukkig niet ziek. En privé heb ik alleen maar een hond en kat te onderhouden. Dus ik tel mijn zegeningen en reken me rijk. En ondanks alle beperkende maatregelingen heb ik toch nog redelijk veel mensen blij kunnen maken.

Daarbij weet ik heus wel dat we met zijn allen nog steeds in een lockdown zitten. En dat de activiteitenmedewerkers deze periode altijd erg druk zijn met het opstarten van een nieuw jaar. En dat ik mezelf eigenlijk gewoon ook eens beter over zou kunnen geven aan die stilte.

Maar dan zie ik berichten voorbij komen dat de mentale gezondheid en het welzijn van ouderen sterk achteruit gaan door de Corona maatregelen. En denk ik, potverdorie; hier kan ik zoveel in betekenen. Alleen moet ik het wel mogen….Dus voldoe ik aan verzoekjes om enkel instrumentaal op te treden. Heb, nadat ik op een locatie achter een levensgroot spatscherm heb staan zingen, zelf een mobiel spatscherm aangeschaft. Heb een kerstspecial opgenomen en online aangeboden. Allemaal om mee te bewegen, mensen afleiding te bezorgen en zelf zichtbaar te blijven.

Nu ben ik van plan om te gaan live-streamen. En kreeg al te horen; ja, maar we hebben jou toch liever in het echt in huis.. .Op zo’n moment zakt de moed me in de schoenen. Want ja; dat wil ik zelf ook het liefst! Maar we zitten nu eenmaal in een tijd waarin dat niet overal mogelijk is! En daarom ga ik mezelf bij mijn kladden pakken, een schop onder mijn kont geven en het toch doen! Omdat ik weet dat ik, zelfs dwars door het scherm heen, heel veel positiviteit bij de mensen kan brengen!

Dus heb ik een camera aangeschaft, gezorgd voor een mooie achtergrond en ben me ondertussen aan het verdiepen in het hoe en wat. Want dit is niet alleen voor veel klanten nieuw maar ook voor mij. En dan stream ik gewoon lekker op Blue Monday voor de eerste keer live! En ga vanavond vroeg naar bed; dan ziet de wereld er morgen beslist weer anders uit:-)