Ik schrijf af en toe een blog. Om een kijkje te geven in mijn muzikale leven. Want de gedachtengang is toch vaak dat ik muziek maak en daarmee mensen blij maak.
En dat is zeker waar. Want vanaf mijn 17e breng ik op alle soorten feesten en partijen de mensen met muziek in de juiste stemming. Maar daarnaast verzorg ik de laatste jaren erg veel optredens juist in ándere settings. Voor mensen die mij niet zelf kunnen boeken. Maar waarvoor ik gevraagd wordt door bv welzijnsmedewerkers en organisatoren van Zonnebloem, Ouderen verenigingen of vakantie organisaties.
Ik word hiervoor gevraagd omdat ik niet alleen muziek maak en zing maar daarbij de gave heb om met iedereen contact te kunnen maken. Daar heb ik niet voor geleerd, daar ben ik mee geboren. Het heeft even geduurd voordat ik dit over mezelf durfde te zeggen. Maar hoe meer ik het omarm hoe gelukkiger ik hiervan zelf word. Het werkt namelijk 2 kanten op!
Zo had ik deze week verschillende vakantie optredens waarvan 2 in kleine setting. Allebei voor 7 mensen met dementie. En hoe gaat dat dan…
Ik kom binnen, maak kennis met de mensen en proef de sfeer. Dan maak je mee dat iemand erg boos is. Of doof en zich daardoor afzondert. Of onrustig en rond blijft lopen of juist moe en al zit te slapen…. Ondertussen zorg ik dat ik de mensen bij naam ken want dat vind ik erg belangrijk.
Ik zet mijn spullen klaar, trek een jurk aan waar de mensen blij van worden en dan begint mijn optreden. Zingen, spelen, dansen en bespelen.. Ik heb en neem de tijd. Van het eerste tot het laatste nummer houd ik ieders aandacht gedurende 2 uur vast. En dommelt er iemand toch weg dan verwerk ik zijn/haar naam in een lied en hup; ik kijk weer in een lachend gezicht! Mijn nummers stem ik per publiek af, ik gebruik daarom nooit een vast repertoire.
De slechthorende mevrouw volgt stiekem mijn hoge hakken en bewegingen en bekijkt de reacties van de anderen. En ik kijk iedereen tijdens het zingen recht in de ogen zodat men zich gezien voelt. Bij de ‘boze’ mevrouw bouw ik het langzaam op door haar steeds meer te betrekken. En jawel, binnen een uur ontdooien op de maat van de muziek haar handen en voeten…waarna ze heerlijk stralend en trots naar ons allemaal zit te lachen.
Zuster Elisabeth vind alles even geweldig en blijft maar herhalen hoe goed ik het doe omdat iedereen toch zo fijn geniet. Een andere mevrouw wil na afloop graag even melden dat ze de meneer aan de andere kant van de tafel voor het eerst die week met een blij gezicht heeft gezien. Alle mannen voelen zich weer mannelijk en de vrouwen worden weer meisjes. Rie van 96 gooit zelfs haar benen in de lucht tijdens het dansen!
Door dit alles heb ik nog meer energie dan voor mijn optreden! Dat komt goed uit als ik na het inpakken nog 2 uur naar huis mag rijden:-) En hóe leuk om te zien dat de mensen, als ik afscheid neem, samen de aardappelen en groenten aan het schillen zijn! Met de andere groep mocht ik zelfs mee blijven eten, ook heel fijn om zo met iedereen samen na te genieten…
Maar hoe mijn optredens ook eindigen, 1 ding hebben ze altijd gemeen; na afloop is iedereen met elkaar verbonden. En dat maakt me telkens weer dankbaar! Want ik ben niet alleen een geluksbrenger maar ook een verbinder. Die toevallig ook nog eens muziek maakt….
Ik zit naast Bep tijdens een vakantieoptreden. Ik vind Bep een prachtige vrouw. Ze heeft Parkinson en woont in een fijn verpleeghuis waarvoor ik regelmatig op mag treden. Ze vertelt dat ze thuis een vriend heeft, dat deze een stuk jonger is dan haar en dat hij haar elke dag opzoekt. Ik zeg ‘dat doe je goed Bep!’
